หมู่เกาะญี่ปุ่นเชื่อมต่อกันจนกลายเป็นแผ่นดินใหญ่ ผู้คนต่างดำรงชีวิตอยู่ด้วยการใช้เครื่องมือหินในการออกล่าสัตว์หรือเก็บรวบรวมวัตถุดิบต่าง ๆ

ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันไปตั้งถิ่นฐานตามที่ต่าง ๆ และสร้างหมู่บ้านของตัวเองขึ้นมา

แม้ว่าผู้คนจะเริ่มรู้จักการปลูกข้าวและสามารถหาวิธีเก็บรักษาเมล็ดข้าวไว้ได้แล้วก็ตาม แต่นั่นก็นำมาซึ่งการต่อสู้แย่งชิงที่ดิน น้ำ หรือพืชผลต่าง ๆ ระหว่างแต่ละหมู่บ้าน

ภายหลังการสู้รบครั้งแล้วครั้งเล่าในที่สุดด้วยการชี้นำของ “พระนางฮิมิโกะ” ราชินีแห่งอาณาจักรยามาไทบ้านเมืองจึงสามารถรวมเป็นปึกแผ่นได้สำเร็จ

มีการจัดตั้งอำนาจทางการเมืองที่เรียกกันว่า “รัฐบาลยามาโตะ” ขึ้นมา ณ แคว้นยามาโตะ (จ.นาระ) โดยมีผู้นำจากแคว้นต่าง ๆ เข้าร่วมเป็นสมาชิกด้วย

รัฐบาลยามาโตะสร้างพระราชวังขึ้นที่อาซูกะ (ทางใต้ของลุ่มน้ำนาระ) และกลายมาเป็นราชวงศ์ (ราชสำนัก) ที่สามารถรวบอำนาจขึ้นปกครองญี่ปุ่นได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด

“เฮโจเกียว” ถูกสร้างให้เป็นเมืองหลวง (ที่ตั้งของราชสำนัก) ขึ้นที่นาระ และมีการตั้งพระราชบัญญัติ (กฎหมาย) ขึ้นมาเพื่อวางไว้ให้เป็นรากฐานของชาติและสังคม

เมืองหลวงถูกย้ายไปยัง “เฮอันเกียว” ณ เกียวโต สังคมชนชั้นสูงต่างอยู่ดีกินดีมีความมั่งคั่งจึงดำเนินยุคแห่งสันติสุขต่อมาได้เรื่อย ๆ กระทั่งเหล่าเกษตรกรเริ่มไม่พอใจในชีวิตชนบทอันแร้นแค้นแล้วลุกขึ้นมารวมตัวกันกลายเป็นกลุ่มติดอาวุธ (กลุ่มซามูไร) และขึ้นมามีอำนาจทางการทหารเหนือกว่าราชสำนัก โดยเหตุการณ์สำคัญเลยก็คือ “ตระกูลไทระ” ที่นำโดย “ไทระ โนะ คิโยโมริ” ซึ่งเดิมเป็นผู้ถือครองอำนาจอยู่ก่อนได้ถูกทำลายลงภายใต้เงื้อมมือของ “ตระกูลมินาโมโตะ” ที่นำโดย “มินาโมโตะ โนะ โยริโตโมะ”

มินาโมโตะ โนะ โยริโตโมะ ผู้กวาดล้างตระกูลไทระจนสิ้นได้จัดตั้งรัฐบาลทหารขึ้นที่คามาคุระ (“รัฐบาลโชกุนคามาคุระ”) เพื่อให้มีอำนาจทัดเทียมกับราชสำนักซึ่งอยู่ที่เกียวโต แต่หลังการตายของโยริโตโมะก็เกิดการต่อสู้แย่งชิงอำนาจอย่างดุเดือดขึ้นภายในหมู่ขุนนางที่เคยให้การสนับสนุนรัฐบาลโชกุน จนในที่สุดมันก็ค่อย ๆ สูญเสียอำนาจการปกครองไปเรื่อย ๆ ขณะเดียวกันในฝั่งราชสำนักก็กำลังประสบปัญหาเรื่องการสืบราชบัลลังก์ แต่แล้ว “จักรพรรดิไดโงะที่ 2” ก็ลุกขึ้นแข็งข้อต่อรัฐบาลโชกุนโดยหวังว่าจะสามารถทวงอำนาจให้กลับคืนสู่ราชสำนักได้อีกครั้ง และเพราะการแปรพักตร์ของ “อาชิคางะ ทาคาอุจิ” ขุนนางผู้ทรงอิทธิพลผู้หนึ่งก็ส่งผลให้รัฐบาลโชกุนถูกทำลายลงอย่างย่อยยับในการต่อสู้ครั้งนั้นเอง

หลังรัฐบาลโชกุนคามาคุระล่มสลาย จักรพรรดิไดโงะที่ 2 ก็ตั้งรัฐบาลพลเรือนขึ้นมาโดยมีราชสำนักเป็นศูนย์กลางอำนาจอีกครั้ง (“การฟื้นฟูเค็มมุ”) แต่ไม่นานก็ถูกโค่นล้มลงด้วยฝีมือของกลุ่มซามูไรที่มี อาชิคางะ ทาคาอุจิ อยู่เบื้องหลังจนจักรพรรดิไดโงะที่ 2 จำต้องหนีเตลิดเปิดเปิงไปยังเมืองโยชิโนะ (จ.นาระ) อีกด้านหนึ่งทาคาอุจิก็ได้ตั้ง “จักรพรรดิโคเมียว” ขึ้นเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่ พร้อมทั้งชูนโยบายการปกครองโดยรัฐบาลทหารขึ้นที่เกียวโต แล้วนับแต่นั้นมาจึงกลายเป็นการเผชิญหน้ากันระหว่าง “ราชวงศ์เหนือ” ซึ่งอยู่ที่เกียวโต กับ “ราชวงศ์ใต้” ซึ่งอยู่ที่โยชิโนะ จนนำไปสู่การห้ำหั่นแย่งชิงอำนาจในหมู่กองทัพซามูไรจากแคว้นต่าง ๆ และเกิดเป็นการสู้รบกันอย่างยาวนานต่อเนื่องมาอีกหลายสิบปี

ท่ามกลางความขัดแย้งของราชวงศ์เหนือ-ใต้ “อาชิคางะ โยชิมิตสึ” หลานชายของ อาชิคางะ ทาคาอุจิ ได้สร้างคฤหาสน์ชื่อว่า “วังบุปผา (ฮานะ โนะ โกโชะ)” ขึ้นที่มูโรมาจิ ณ กรุงเกียวโต และเคลื่อนไหวทางการเมืองจนสามารถตั้ง “รัฐบาลโชกุนมูโรมาจิ” ซึ่งไม่ได้มีเพียงแค่อำนาจแต่ในนามขึ้นมา ด้วยอำนาจทางการเมืองอันล้นเหลือของโยชิมิตสึนั้นเอง ทำให้ราชวงศ์ใต้ยอมปรองดองกับราชวงศ์เหนือและสามารถรวมเหนือ-ใต้เข้าด้วยกันได้สำเร็จ ส่งผลให้ประเทศญี่ปุ่นตกอยู่ภายใต้การปกครองของซามูไร โดยรัฐบาลทหารขึ้นมามีบทบาทเหนือจักรพรรดิและชนชั้นสูงแล้วรักษาความมั่นคงไว้ได้ด้วยการที่โชกุนและเหล่าขุนนาง (ไดเมียว) ผู้ครองแคว้นต่าง ๆ ยอมจับมือเป็นพันธมิตรกัน

ในตอนนั้นตั้งแต่ “อาชิคางะ โยชิโนริ” โชกุนลำดับที่ 6 โดนลอบสับหาร อำนาจศูนย์กลางที่โชกุนก็ค่อย ๆ ลดทอนลง กลุ่มขุนนาง (ไดเมียว) ผู้ทรงอิทธิพลจึงเริ่มเปิดศึกแย่งชิงอำนาจกันเอง ทั้งยังชักพาให้เหล่าขุนนาง (ไดเมียว) จากบ้านนอกรวมทั้งชาวบ้านชาวนาทั้งหลายเข้าสู่วังวนแห่งสงครามไปด้วย เกิดเป็นศึกระหว่างสองฝ่าย (“สงครามโอนิน”) ซึ่งดำเนินต่อมาอีกถึง 11 ปี จนกรุงเกียวโตได้รับความเสียหายอย่างหนักจากการถูกใช้เป็นยุทธศาสตร์สำคัญ หลังจากนั้นขุนนาง (ไดเมียว) ของแต่ละแคว้นก็เริ่มแยกตัวเป็นอิสระตั้งเขตอำนาจการปกครองของตนเอง และทำศึกกับขุนนาง (ไดเมียว) แคว้นอื่นที่อยู่โดยรอบเพื่อขยายอาณาเขตออกไป นำไปสู่การสามารถรวมอำนาจจากแว่นแคว้นต่าง ๆ เข้าด้วยกันให้ประเทศกลับเป็นปึกแผ่นได้อีกครั้งในกาลต่อมา

โดยในหมู่ขุนศึกทั้งหลายผู้ที่เกือบจะสามารถรวมชาติได้สำเร็จแล้วก็คือ “โอดะ โนบุนากะ” นั่นเอง ซึ่งโนบุนากะแต่เดิมเป็นเพียงแค่บุตรชายคนโตที่เกิดจากภรรยาเอกของขุนนาง (ไดเมียว) บ้านนอกผู้หนึ่งแห่งแคว้นโอวาริ (ทางด้านทิศตะวันตกของจ.ไอจิ) ในภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้ แต่เมื่อได้รับช่วงต่อจากบิดาเขาก็ได้สังหาร “อิมางาวะ โยชิโมโตะ” แห่งแคว้นซุรุงะ (จ.ชิซุโอกะ) ก่อนจะค่อย ๆ สั่งสมอำนาจบารมีในแคว้นโอวาริด้วยหนทางต่าง ๆ เช่นการจับมือเป็นพันธมิตรกับ “โทคุงาวะ อิเอยาสุ” แห่งแคว้นมิคาวะ (ทางด้านทิศตะวันออกของจ.ไอจิ) เป็นต้น และด้วยความที่สามารถเอาชนะกองทัพของ “โอดะ โนบุคิโยะ” เจ้าของปราสาทอินุยามะในขณะนั้นได้ทั้งแคว้นโอวาริจึงตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ จากนั้นเขาก็ยกทัพไปกวาดล้าง “ตระกูลไซโต้” แห่งแคว้นมิโนะ (จ.กิฟุ) แล้วเริ่มแผ่ขยายอิทธิพลของตนออกไปอย่างกว้างขวางโดยมีกิฟุเป็นศูนย์กลาง ต่อมาเขาก็เดินทางไปรับ “อาชิคางะ โยชิอากิ” ซึ่งสูญเสียอำนาจจนต้องระหกระเหินไปตามที่ต่าง ๆ กลับไปยังกรุงเกียวโต และแต่งตั้งให้โยชิอากิเป็นโชกุนพร้อมทั้งช่วยฟื้นฟูรัฐบาลทหารขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าด้วยความไม่ยอมเป็นหุ่นเชิดให้โนบุนากะแล้วยังรั้นจะบริหารราชการตามแนวทางของตัวเอง ซ้ำยังไปสมคบคิดกับเหล่าขุนนาง (ไดเมียว) คนอื่น ๆ เพื่อพยายามจะโค่นล้มโนบุนากะลงเสียอีก จึงทำให้ท้ายที่สุดแล้วโยชิอากิก็ถูกเนรเทศให้ออกไปจากเมืองหลวงและเขตปริมณฑลอย่างไม่อาจหวนกลับ

หลังจากที่โนบุนากะเนรเทศโยชิอากิออกไปแล้ว เขาก็ได้สั่งให้สร้างปราสาท (“อาซูจิ”) อันงดงามขึ้นในพื้นที่ของแคว้นอาซูจิซึ่งอยู่ไม่ไกลจากกรุงเกียวโต ทั้งยังรับเอาขุนนาง (ไดเมียว) จากแคว้นต่าง ๆ เข้ามาสวามิภักดิ์เพิ่มอีกมากมาย แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าเขาต้องมาพบจุดจบเสียก่อน เพราะถูก “อาเคจิ มิตสึฮิเดะ” ขุนพลคนสนิทหักหลังโดยการยกทัพลอบเข้าโจมตีและสังหารลง ณ “วัดฮนโน-จิ” ในกรุงเกียวโตนั้นเอง

จากนั้นผู้ที่รับช่วงต่อจากโนบุนากะ และสามารถรวมชาติให้เป็นหนึ่งได้สำเร็จก็คืออดีตขุนพลคนหนึ่งของเขานามว่า “โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ” หลังฮิเดโยชิสามารถสังหารมิตสึฮิเดะศัตรูของอดีตนายเหนือหัวลงได้ เขาก็ตั้งตนเองขึ้นเป็นผู้สืบทอดอำนาจอย่างเป็นทางการและสั่งให้สร้างปราสาทโอซาก้าขึ้นมา แต่ “โนบุคัตสึ” ลูกชายคนที่สองของโนบุนากะได้ลุกขึ้นต่อต้านโดยมี โทคุงาวะ อิเอยาสุ ฝ่ายพันธมิตรของโนบุนากะช่วยหนุนหลัง แล้วยกทัพไปเผชิญหน้ากันที่ชายแดนแคว้นโนบิ (เกิดเป็น “ยุทธการโคมาคิและนากาคูเตะ”) ซึ่งสงครามดังกล่าวกินเวลาเกินกว่าครึ่งปี โดยฝ่ายที่เป็นต่ออยู่คือกองทัพของอิเอยาสุกับโนบุคัตสึ แต่ในที่สุดฮิเดโยชิกับโนบุคัตสึก็ยอมสมานฉันท์กันได้ อิเอยาสุจึงถอนทัพกลับไปถือเป็นอันสิ้นสุดการรบ ต่อมาฮิเดโยชิใช้เวลาเพียงแค่ 8 ปี ก็สามารถรวมชาติเข้าด้วยกันและสร้างระบอบการปกครองที่มั่นคงได้สำเร็จ

อย่างไรก็ตามหลังฮิเดโยชิเสียชีวิตลง ลูกน้องคนสนิทผู้จงรักภักดีของเขาอย่าง “อิชิดะ มิตสึนาริ” และพวกพ้องซึ่งต้องการจะรักษากฎเกณฑ์ที่ฮิเดโยชิวางเอาไว้ก็ตั้งใจจะยกทัพไปปราบ โทคุงาวะ อิเอยาสุ ผู้ที่ไม่ยอมปฏิบัติตัวตามกฎเกณฑ์ดังกล่าวแล้วหวังจะตั้งตนขึ้นเป็นใหญ่เสียเอง เมื่ออิเอยาสุทราบเรื่องจึงได้ร่วมมือกับเหล่าไดเมียวฝ่ายตรงข้ามกับตระกูลอิชิดะและยกทัพออกไปหวังจะล้มมิตสึนาริด้วยเช่นกัน โดยทั้งสองทัพเผชิญหน้ากัน (เกิดเป็น “ยุทธการเซคิกาฮาระ”) ที่ทุ่งเซคิกาฮาระ (จ.กิฟุ) กองทัพของมิตสึนาริ (“ทัพตะวันตก”) มีพลทหารราว 84,000 คน ส่วนกองทัพของอิเอยาสุ (“ทัพตะวันออก”) มีพลทหารราว 74,000 คน นับได้ว่าเป็นศึกชี้ชะตาครั้งสำคัญครั้งหนึ่งบนหน้าประวัติศาสตร์เลยทีเดียว แต่เพราะในกองทัพของมิตสึนาริมีทั้งคนทรยศและทหารหนีทัพอยู่ไม่น้อย ยังผลให้สงครามซึ่งกินเวลานานติดต่อกันหลายชั่วโมงจบลงโดยที่ชัยชนะตกเป็นของฝ่ายอิเอยาสุไปโดยปริยาย

โทคุงาวะ อิเอยาสุ หลังได้รับชัยชนะในยุทธการเซคิกาฮาระก็ได้ตั้งตนขึ้นเป็นผู้ครองอำนาจสูงสุด พร้อมทั้งจัดตั้งรัฐบาลทหารขึ้นมาโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่แคว้นเอโดะ (“รัฐบาลโชกุนเอโดะ”) และคอยใช้อำนาจทางการทหารในกำมือเข้าควบคุมเหล่าขุนนางเอาไว้ โดยมีบทลงโทษรุนแรงสำหรับผู้ที่คิดแข็งข้อหรือไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งจะถูกปลดออกจากตำแหน่งและโดนริบทรัพย์สินที่ดินคืน ซึ่งภายหลังจากทำศึกกับตระกูลโทโยโทมิ (“การปิดล้อมโอซาก้า”) และกำจัดฝ่ายตรงข้ามลงจนไม่เหลือเสี้ยนหนามแล้ว รัฐบาลโชกุนก็ประกาศออกกฎหมายซามูไรว่าด้วยการกำหนดให้ในหนึ่งแคว้นมีปราสาทได้เพียงแค่หลังเดียวเท่านั้น และมีการเพิ่มข้อบังคับอีกหลายประการเพื่อให้ง่ายต่อการปกครองเหล่าขุนนางใต้อาณัติ

ทว่าเมื่อชาวบ้านต้องทนทุกข์จากการโดนใช้กำลังทหารกดขี่มานานก็ไม่แปลกที่วันหนึ่งพวกเขาจะเลือกจับอาวุธและลุกฮือขึ้นก่อกบฏ ประกอบกับความปลอดภัยของสังคม ณ ขณะนั้นเริ่มสั่นคลอนอย่างหนักเนื่องจากซามูไรหลายคนต้องกลายเป็นนักรบตกอับเร่ร่อน (“โรนิน”) เพราะสูญเสียเจ้านายไปใต้น้ำมือของรัฐบาล กระทั่งเกิดเป็นความพยายามจะล้มล้างรัฐบาลโชกุน

ด้วยเหตุนั้นเองทำให้รัฐบาลโชกุนพยายามจะเปลี่ยนแปลงค่านิยมของซามูไรเสียใหม่ จากเดิมที่เคยวัดกันที่พละกำลังก็ทดแทนด้วยการปลูกฝังให้มีมารยาทและรู้จักเคารพให้ความสำคัญกับลำดับอาวุโสเป็นหลัก นับแต่นั้นมาจึงค่อย ๆ เปลี่ยนกลายเป็นประเทศ (รัฐบาลโชกุน) ที่พยายามจะปกป้องดูแลประชาชนไว้อย่างดี ทั้งยังช่วยประคับประคองชาติให้รอดพ้นจากความอดอยากและภัยพิบัติทางธรรมชาติต่าง ๆ นา ๆ จนถึงขนาดเรียกขานกันว่าเป็น “Pax Tokugawana (สันติภาพของโทคุงาวะ)” หรือยุคแห่งความสงบสุขไร้สงครามเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตามด้วยความที่รัฐบาลโชกุนยอมค้าขายกับต่างชาติอยู่เพียงไม่กี่ประเทศเท่านั้น จึงเกิดเป็นความโกลาหลขึ้นมาเมื่อมีการกดดันจากชาติตะวันตกเรียกร้องให้ญี่ปุ่นเปิดประเทศเสียที จนรัฐบาลโชกุนจำต้องเปิดประเทศเพื่อเลี่ยงสงคราม แต่นั่นก็เป็นตัวจุดชนวนให้เหล่าซามูไรที่ไม่พอใจในท่าทีดังกล่าวออกมาขับไล่ชาวต่างชาติและพยายามจะโค่นล้มรัฐบาลโชกุนที่เริ่มอ่อนแอลง นำไปสู่การเกิดสงครามข้อพิพาทกับกองทัพของชาติตะวันตก (“เหตุการณ์ที่ช่องแคบชิโมโนเซกิ” และ “การระดมยิงคาโกชิม่า”) ที่แคว้นโจชู (จ.ยามากุจิ) และแคว้นซัตสึมะ (จ.คาโกชิม่า) ซึ่งผลที่ออกมาคือญี่ปุ่นต้องพบกับความปราชัยในศึกทั้งคู่ คนจึงเริ่มตระหนักได้ถึงแสนยานุภาพทางการทหารที่เหนือกว่าของกองทัพชาติตะวันตกแล้วเบนเข็มไปสู่การก่อกบฏล้มล้างรัฐบาลโชกุนแทน

ต่อมา “โชกุนโยชิโนบุ” ถูกกลุ่มกบฏต้อนเสียจนมุมเลยตัดสินใจคืนอำนาจการปกครองให้ฝ่ายราชสำนักเพื่อเลี่ยงสงครามกลางเมือง (“การถวายคืนพระราชอำนาจต่อจักรพรรดิเมจิ”) ทว่ากลุ่มกบฏนั้นกลัวว่าโยชิโนบุจะย้อนรอยฟื้นคืนอำนาจกลับมาอีกจึงพยายามจะก่อเหตุปฏิวัติทางการเมืองและเข้าควบคุมราชสำนักเอาไว้ โดยการประกาศจัดตั้งรัฐบาลใหม่ขึ้นเสียเอง (“พระราชกฤษฎีกาฟื้นฟูอำนาจสถาบันกษัตริย์”) ในจังหวะเดียวกับที่โยชิโนบุมีกำหนดจะลาออกจากตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยของญี่ปุ่น และจะให้เวนคืนอาณาเขตที่ดินของตนอยู่พอดี (ลาออกและคืนที่ดิน) ลงท้ายเลยกลายเป็นการปะทะกันระหว่างฝ่าย “กองทัพรัฐบาลโชกุนเก่า” กับ “กองทัพรัฐบาลใหม่” (“ยุทธการโทบะ–ฟูชิมิ”) รบกันต่อเนื่องไปจนกระทั่งทัพรัฐบาลโชกุนเก่ายอมจำนนที่ “โกเรียวคาคุ” ป้อมปราการรูปดาวในแคว้นฮาโกดาเตะ (“สงครามโบชิน”)

ในระหว่างการต่อสู้กับกองทัพรัฐบาลโชกุนเก่า รัฐบาลใหม่ก็ได้ประกาศออก “กฎบัตรปฏิญญาห้าประการ” อันเป็นรากฐานของตัวรัฐบาลใหม่ซึ่งต้องการให้ยึดเอาจักรพรรดิเป็นศูนย์กลางของอำนาจ ทั้งยังเปลี่ยนชื่อเมืองเอโดะเป็น “กรุงโตเกียว” และตั้งชื่อเรียกปีศักราชใหม่ว่า “เมจิ” รวมถึงกำหนดให้กรุงโตเกียวเป็นเมืองหลวงใหม่ ย้ายทั้งรัฐบาลและตัวจักรพรรดิเองก็ทรงเสด็จไปด้วยพร้อมกัน นอกจากนี้ยังยกเลิกการปกครองแบบแบ่งเป็นแว่นแคว้นแล้วเปลี่ยนให้เป็นจังหวัดแทน ซึ่งก็คือ “การเรียกคืนเขตปกครองจากระบอบศักดินา” (廃藩置県 – ไฮฮังฉิเค็ง) พร้อมกับให้นำที่ดินและพลเรือนถวายคืนแด่พระจักรพรรดิ เรียกกันว่า “การถวายคืนที่ดินและพลเรือนให้พระเจ้าอยู่หัว (版籍奉還 – ฮังเซกิโฮคะ)” เพื่อสร้างระบอบการปกครองใหม่ที่รัฐบาลกลางจะเป็นผู้กำหนดทุกอย่างด้วยตัวเอง เช่น การเลือกตัวผู้ว่าราชการจังหวัด หรือการออกคำสั่งบริหารจัดการแต่ละจังหวัด เป็นต้น

กับแต่เดิมที่เคยแบ่งแยกชนชั้น นับเจ้าผู้ครองแคว้นหรือข้าราชบริพารผู้ใกล้ชิดราชสำนักว่าเป็นชนชั้นสูง และนับซามูไรว่าเป็นตระกูลนักรบ ซึ่งจะถือว่ามีสถานะเหนือกว่าคนอื่นอย่างชาวเกษตรกรหรือชาวกรุงทั่วไป ก็ได้เกิดความเปลี่ยนแปลงพยายามลดช่องว่างระหว่างชนชั้นลงให้กลายเป็นสังคมที่มีความเท่าเทียมกันมากขึ้นด้วยนโยบายต่าง ๆ เช่น การห้ามพกพาดาบเว้นเฉพาะแต่ในกรณีพิเศษเท่านั้น (จากพระราชกฤษฎีกาห้ามพกดาบ) แม้ว่าที่ผ่านมาจะมีซามูไรหลายคนเคยชินกับการพกดาบไว้กับตัวถึงสองเล่มเลยก็ตาม และมีการเพิกถอนสิทธิพิเศษสำหรับซามูไรลงทั้งหมดอีกด้วย